بهروز رضوي: انسان با آرزوهايش پيشرفت مي‌كند

ناظم نیوز:  بهروز رضوی، يكي از صداهاي حادويي هنر دوبله هنوزهم در اين عرصه فعال است. هنرمندی که صدای ۷۴ ساله‌اش برای چند نسل خاطره‌ساز بوده و همچنان قوت و غنای یک حنجره طلایی را حفظ کرده است. او از ۵۰ سال پیش کارش را در رادیو شروع کرده و به آن تعصب دارد.
بهروز رضوي شب گذشته مهمان برنامه رخ به رخ بود و در اين برنامه گفت هر چند رادیو خانه اولش مي‌باشد اما همواره مشاغل دیگری هم داشته که زندگی‌اش از آنها می‌گذشته و فقط سنوات اخیر است که تنها به گویندگی در رادیو پرداخته است!
این گوینده پیشکسوت در گفتگویش در برنامه رخ به رخ با اظهار اینکه بعد از ۵ دهه گویندگی در رادیو هنوز کارمند رسمی سازمان نیست، اضافه کرد: برای من اینگونه بهتر است چون حق انتخاب دارم و می‌توانم پیشنهادات کاری‌ام را بسنجم. اگر کارمند بودم اینگونه نبود و ناچار به قبول کردن هر کاری می‌شدم. هر چه زندگی را جدی‌تر بگیری سخت‌تر می گذرد، زندگی را باید مثل خودش ساده گرفت. البته اینکه به دیده طنازانه با اتفاقات بنگری کار راحتی نیست ولی اگر بتوانی این کار را انجام بدهید از زندگی لذت بیشتری می برید.
بهروز رضوی در اتاقک رخ به رخ به موضوع آرزو داشتن در زندگی اشاره کرد و گفت: خیال می‌کنم انسان با آرزوهایش پیشرفت می‌کند و اگر آنها را رها کنیم به جایی نمی‌رسیم. سعی کنید بی‌آرزو نباشید. خودم هم خیلی آرزو به دل نیستم. هر آدمی به اندازه توانایی‌هایش آرزو می‌کند تا رشد کند چون معتقدم آرزوی محال از ذهن بشر عبور نمی‌کند. طی این سال‌ها هم سعی من این بوده که بتوانم رد آرزوهایم را بگیرم.
رضوی در بخش بعدی اين گفتگو صدا را یک موهبت خدادادی دانست و در عین حال گفت: به نظرم در حیطه گویندگی نحوه اجرا مقدم بر صداست. یعنی ما می توانیم با یک صدای معمولی ولی اجرای درست موفق باشیم. من هم طی همه این‌ سال‌ها سعی کرده‌ام متمرکز بر اجرای صحیح برنامه هایم باشم.
رضوی با بیان اینکه اهل استان یزد است، عنوان کرد: یکی از دلایل اینکه ما اهالی کویر صدای بم‌تری داریم این است که باید از فاصله دور و در مسافت‌های طولانی صحبت کنیم و صدای هم را بشنویم. بنابراین من از این بابت از کویر سپاسگزارم. در مناطق کوهستانی بیشتر صداهای نازک می‌شنویم. برای اینکه آنها از انعکاس کوه هم استفاده می‌کنند اما در کویر عامل تقویت‌کننده صدا وجود ندارد و صدا باید خودش بُرد داشته باشد.
این گوینده رادیو در ادامه به بیان خاطره‌ای از دوران کودکیش پرداخت و گفت: من قبل از رفتن به مدرسه در مکتبخانه تعلیم دیده بودم و می‌توانستم بنویسم و چند غزل از حافظ را هم حفظ بودم. کلاس اول بودم که چند بیت شعر را اول کتابم با خط خوش نوشته بودم، معلمم پرسید این دست‌خط کیست و من پاسخ دادم خودم نوشتم. معلمم هم بدون اتلاف وقت یک سیلی به من زد و گفت پای تخته همین‌ها را بنویس. من با گچ یک بسم‌الله نوشتم و در دفتر مدرسه هم اشعاری که حفظ بودم را خواندم. بعد از آن روز ویترین مدرسه شدم که به بهانه‌های مختلف اعم از آمدن بازرس، سر صف و… از من می‌خواستند شعر بخوانم.
این نویسنده ادامه داد: همه سختی ها، شرایط، آدم ها، اتفاقات، روابط و پدیده‌ها را برای خودم توجیه می‌کنم بنابراین کمتر عصبانی می‌شوم. آن روز هم به نظرم معلمم قصد داشت به من آموزش دهد که دروغ نگویم.
رضوی در بخش آئینه رخ به رخ گفت: سابقه‌ای در ناامیدی ندارم و با وجود مشکلات زیادی که داشته‌ام همواره به مسیرم ادامه داده‌ام. نسبت به توانایی‌هایی که دارم از خودم توقع دارم. سعی کرده‌ام آدم وابسته‌ای نباشم اما بخشی از این وابستگی‌ها ناگزیر است و به انسان شکل و شمایل می‌دهد. ترسو نیستم اما با آن مواجهه داشتم.
وی در بخش کافه رخ به رخ در گفتگویی صمیمانه گفت: به شانس اعتقاد دارم. در حقیقت مجموعه‌ای از اتفاقات و خصوصیات ویژه را به عنوان شانس می‌شناسم. خوردن غذاهای محلی را به عنوان یکی از تجربیات سفر می‌دانم.
وی در پایان با بیان اینکه موسیقی کلاسیک ایرانی را دوست دارم، گفت: از 12 سالگی ساز دهنی می‌زنم.
اجرای یک قطعه ماهور با ساز دهنی و آواز خواندن بهروز رضوی بخش پایانی این قسمت از برنامه رخ به رخ بود.