همه چیز میگذرد تو نمیگذری
ناظم نیوز:نمایش همه چیز میگذرد تو نمیگذری، نوشته محمد چرمشیر به کارگردانی رضا بهرامی از 22 آذر ماه در تماشاخانه ملک روی صحنه است. بازیگران این نمایش علی ریاحی، یاسمین فرخزا، سیدحسن تدینی، شیدا بختیاری، ریحانه اناری و هنگامه خاتمآبادی هستند.
اين نمايش كه در همين چند روز ابتدايي با استقبال خوبي همراه بوده، روايتي جالب دارد. در خلاصه داستان نمایش همه چیز میگذرد تو نمیگذری آمده است: واگویههای یک شخص کور که تماما در 5 حس نهفته در انسانها در حال تحریک و تصور است. گاهی این تخیلات با احساس چشایی و گاهی به شکل بینایی، لامسه، بویایی و… دیده میشود. انسان در هیچ مقطع نمیتواند خود را از این 5 حس جدا کند و در تمام مراحل زندگی مدام در حال تغییر است. حتی زمانی که به صورت طبیعی بخشی از اجزای ما ناقص باشد، انسان قادر است با ادراک و احساسات دیگر جای این نقص را پر کند…
رضا بهرامی بازیگر و کارگردان تئاتر درباره انتخاب این نمایشنامه به منظور اجرا گفت: سال 1393 این نمایش را با بازی رضا بهبودی تماشا کردم و زمانی که نمایشنامه را خواندم، مونولوگ عجیب، فضای ابزورد و فانتزی خاص این اثر، نظرم را جلب کرد و واگویههای ذهنی که هر کدام از آنها در جامعه امروز به چشم میخورد، مرا بر آن داشت تا تصمیم به اجرای آن بگیرم. مونولوگهای این اثر توسط یک بازیگر اجرا میشود اما از آنجا که نمیخواستم با این کار نمایش شبیه کار قبلیام باشد، تصمیم گرفتم از 6 بازیگر در نمایش بهره ببرم که انگار یک نفر هستند و کل جامعه را در برمیگیرند.
این باریگر تئاتر درباره موضوع و مضمون نمایش همه چیز میگذرد تو نمیگذری، عنوان کرد: نمایش فضایی ابزورد دارد و از این روی هر شخص برداشت آزاد خود را از این اثر دارد. برداشت ذهنی من از این نمایش این است که فردنابینایی که میتواند نمادی از هر یک از افراد جامعه باشد سمبل شخصی است که به آمال و آرزوهایش نرسیده و در تنهایی خود غرق شده و نیاز به همکلامی با دیگران دارد و و این اتفاق نمیافتد.
رضا بهرامی ضمن اشاره به اینکه نمایش فضایی ابزورد و فانتزی دارد، درباره سبک و فضای اجرایی نمایش یادآور شد: همانطور که اشاره کردم نمایش فضایی ابزورد دارد که این فضا در شیوه کارگردانی به نوعی به کار گرفته شده و موسیقی به جز در ابتدا و انتهای نمایش وجود ندارد. واگویهها با توجه به مونولوگهای پراکنده در نمایشنامه مقطعی است و امتداد ندارد و همین موضوع باعث شده با استفاده از بدن و بیان بازیگران به جای موسیقی در نمایش ریتم و فضای ابزورد و فانتزی ایجاد شود. در طراحی صحنه و لباس، فضای سیاه و سفیدی دیده میشود و صحنه متشکل از 5 پازل است که کاربرد گوناگونی دارد. مقطعی بودن در واگویهها باعث شده تا براساس آن شکل کارگردانی نیز اینگونه باشد.
اين كارگردان جوان و موفق درباره ویژگیهای این نمایش گفت: واگویههای این نمایش زنگ خطری است برای آیندهای که انسانهایش هر روز به سمت تنهایی گرایش مییابند و این تنهایی ناخودآگاه آنها را زمینگیر میکند. این زنگ خطر شاید تلنگر و زنگ خطری برای آینده باشد.
او در پایان صحبتهایش گفت: ما در روزگاری زندگی میکنیم که دیگر مرگ برایمان جذابیت ندارد در صورتی که شاید روزی مرگ قشنگ و جاودانه بود.. از برخی از مسئولان و مدیران گله دارم که باعث شدهاند زندگی برایمان عادی شود و حتی امیدی به یک ثانیه دیگر خودمان نداشته باشیم. امیدوارم هنر به خصوص تئاتر که در دورانی موجب نشاط جامعه بود روزی بتواند دوباره به گذشته بازگردد و رسالت خود را انجام دهد.